32 weken, 5 dagen

Het gaat opschieten nu, maar niet hard genoeg wat mij betreft. Ik heb echt het gevoel alsof ik een bowlingbal meezeul - en dan niet zo'n licht kinderballetje helaas! Ik voel me een tientonner, ben buiten adem als ik de trap oploop, kortom: Ik zal blij zijn als het erop zit. Een voordeel toch: Ik zie er niet uit als een tientonner! Al kan dat natuurlijk best nog komen, want jij schijnt nu zo'n 200 gram per week aan te komen.

De controle vandaag was weer kort maar krachtig. Karin heeft een nieuwe student: Amy, leuke meid. We hebben het alleen even over een test voor Groep B Streptokokken bacterie gehad en wat er gebeurt als ik daar positief voor blijk te zijn (antibiotica tijdens bevalling om te voorkomen dat jij wordt besmet). En mocht jij, net als je grote broer Jesper, geen haast hebben met ter wereld komen, wat we dan doen. Aangezien Karin vanaf 14 juli met vakantie is en Kathryn om de week weekenddienst heeft, zullen we waarschijnlijk al vanaf week 39/40 weken proberen het proces te bespoedigen.

Nog even de cijfertjes:

• BP: 98/58
• Fundus: 32 cm
• Gewicht: ruim 60 kg
• Urine: goed
• Bloeduitslag van 2 weken geleden: ook goed, alleen een beetje weinig witte bloedcellen, maar nog binnen de grenzen

Jij: sterke hartslag (Amy vergat het aantal bpm te zeggen en ik vergat het te vragen)

Volgende controle: woensdag 2 juni om 10.30 uur.

Publiek bezit

Meestal vraagt men aan je of je het goed vindt als ze je buik aanraken. Dat geldt niet voor deze doelgroep! Ik ging vanmiddag Jesper ophalen bij Little Kids en voor ik het wist werd ik betast door een meute kleuters: Het begon met alleen meisjes, maar al snel durfden een paar jongetjes ook. Toen Jesper zag wat zijn vriendjes allemaal met zijn moeder deden, kwam hij snel te hulp. Mijn redder! Maar nee hoor, dat had ik even verkeerd ingeschat, want uiteraard moest iedereen ook zien hoe de buik er ONDER mama's t-shirt uitzag!

Met t-shirt omhoog, was duidelijk te zien dat mijn navel wel erg raar was, dus daar is ook even flink in geprikt. Ondertussen stond ik daar een beetje in dubio: Snel mijn t-shirt weer goed doen en het hele spul gebieden van mij af te blijven, of ze maar even hun gang laten gaan, want het was natuurlijk wel grappig en helemaal niet slecht bedoeld...

Nu is mijn buik wel vaker onderwerp van gesprek, of beter gezegd verwondering. Hoe vaak ik (lees: De buik) al niet schattig ben genoemd: "Oh, look at you! You look so cute!" Zo ondertussen word ik er wel een beetje simpel van, want ik voel me helemaal niet cute. Mijn neutrale houding (Pilates) ben ik ook allang kwijt.

Voor het geval dat ...

... je stiekem een meisje bent, heeft mama toch maar iets roze gekocht bij de Gap. Als het aan Jesper ligt gebruiken we deze kleertjes niet, want die wil een broertje. En al kan Jesper het heel goed vinden met alle meisjes uit de straat, hij is heel stellig: Het moet een baby brother worden.

Voor een jongetje hebben we voorlopig kleding genoeg. Over afdankertjes zeuren doe je toch voorlopig niet. Het roze spul kan dan naar de o'Connor tweeling.

Even afwachten nog!

30 weken, 5 dagen

Het was alweer tijd voor onze check-up! Dus ik heb mijn slaperige lichaam van de bank gehesen en ben in een kokende auto gestapt. Het is buiten 25 graden!

Mama's statistieken, voor de geïnteresseerden onder ons, waren weer goed.
Gewicht: 59 kilo
BP: 118/66 jippie, eindelijk een beetje normaal!
Urine: goed en goed
Fundus: 30,5 cm

Kathryn kon je goed voelen. Je lag in je 'normale houding': hoofd beneden, rug en billen fijn tegen mama's rechterkant genesteld. Je hartslag was dus ook makkelijk te vinden en duidelijk te horen met ca. 150 bpm.

Mijn bloed is afgenomen (2 buisjes) om mijn ijzergehalte te testen en Kathryn informeerde me dat ze zelfs tijdens de bevalling bloed afnemen. Ik vraag me af of dat wel volgens het Internationale Verdrag voor de Mensenrechten is. Het klinkt namelijk verdacht veel als foltering! Gelukkig voor hen heb ik nooit een probleem gehad met bloedprikken.

Verder geen bijzonderheden. Ik heb vroeg nog welke formula (babymelk-poeder) ze gebruiken in OTMH, maar dat wist ze niet zeker. Het komt natuurlijk ook niet al te vaak voor dat een moeder er vanaf dag 1 voor kiest om geen borstvoeding te geven. De situatie is hier niet zo erg als in Nederland, waar ze (0verheid en zorgverleners) je echt een schuldgevoel proberen aan te praten, maar het is niet de standaard.

Toegegeven, mijn beweegredenen om geen borstvoeding te geven waren/zijn nogal egoïstisch, maar voor mij zwaarwegend genoeg om niet toe te geven aan de druk van buitenaf. Goed, dan toch de verdediging maar even op een rijtje:
1. Ik wil zo snel mogelijk van mijn G-cup af. Voor de heren onder jullie: Nee, dat is absoluut niet sexy, maar vooral erg ongemakkelijk, soms zelfs pijnlijk en past totaal niet bij mijn postuur.
2. Ik heb mijn slaap nodig! En aangezien het bewezen is dat fles-kinderen sneller/langer doorslapen...
3. Samenhangend met punt 2: Iedereen kan jou nu een flesje geven, zo leuk voor familie en vrienden! Natuurlijk, als je kolft is die mogelijkheid er ook, maar dan ben ik helemaal zo'n melkfabriek. Met een beetje pech ben je 6-8 uur per dag kwijt aan borstvoeding geven en dan zou je tussendoor ook nog moeten kolven? Nee, dank u vriendelijk!

Dus egoïstisch? Absoluut! Maar je zal er heus niets aan overhouden. Je broer Jesper is er ook groot mee geworden. En een vrolijke, uitgeruste moeder is ook heel wat waard!

Volgende afspraak: maandag 17 mei, same time, same place, maar weer bij Karin.