Happy Birthday Julia!

Vers van de pers!

Donderdag 1 juli, Canada Day, om 10.03 am ben jij geboren in Oakville Trafalgar Memorial Hospital. Je weegt 3250 gram (7 pound 2,5 ounce) en bent 52 cm lang. We noemen je Julia Sophie.

***

Het begon midden in de nacht: Rond drie uur werd ik wakker met weeën die eerst om de 15 minuten en toen om de 10 minuten kwamen. "Moeten we straks toch nog iemand gaan wakker bellen", dacht ik. Maar de frequentie nam weer af en mede door de Gravol* viel ik weer in slaap.

06:00 am: Nee, ik heb het me niet verbeeld, het is echt begonnen. Dus toen Martijn wakker werd vertelde ik hem dat hij beter niet met Jesper naar Ontario Place kon gaan vandaag, maar in plaats daarvan een rugzakje moest pakken en Harry en Tamara sms-en dat ze op je grote broer mochten passen.

08:00 am: Tijdens het ontbijt zat ik toch al om de 6 minuten de weeën weg te blazen. We vertelden Jesper dat de baby vandaag zou komen en dat vond hij heel interessant, al snapte hij niet helemaal waarom hij niet bij ons kon blijven.

08.40 am: Even later stond ik mijn tanden te poetsen toen PLONS! mijn vliezen braken. Omdat ik de kleur van het vruchtwater niet helemaal vertrouwde liet ik papa de verloskundige oppiepen. Binnen 10 minuten belde studente Amy terug en ik deed mijn verhaal. Zij heeft daarna overlegd met Kathryn die mij weer belde en zei dat ze binnen 45 minuten thuis zouden langs komen om de situatie te beoordelen. Een begrijpelijke beslissing, ware het niet dat in die korte tijd de weeën opeens korter op elkaar kwamen en veel sterker waren. Dus we vertelden Kathryn dat ik echt geen uur kon wachten en dat we NU naar het ziekenhuis zouden rijden.

09:00 am: We hebben Jesper in de auto geladen, zeiden buurvrouw Tracy gedag en reden naar Lees Lane. Het laatste stukje naar het ziekenhuis heb ik papa de alarmlichten aan laten zetten, door rood laten rijden en auto's laten inhalen waar dat niet mocht. Ik geloof dat hij een beetje nerveus van mij werd, maar jij leek opeens heel veel haast te krijgen: De weeën kwamen nu al om de 3 minuten en waren best heftig.

09:40 am: Aankomst in Oakville Trafalgar Memorial Hospital. De verpleging wees me een verloskamer toe, gaf me een ziekenhuisschort om aan te trekken en informeerde ons dat ze verder niets zouden doen en dat we op de verloskundige(n) moesten wachten. Ik was nog niet halverwege met omkleden toen ik toch overduidelijk persweeën kreeg en papa de verpleging liet halen. Die schrokken toch wel even en gingen snel van alles bij elkaar rapen. Gelukkig kwamen toen Kathryn en Amy en even later ook Karin binnen.

10:03 am: Na vier (of was het vijf?) keer persen ben jij geboren. Zes dagen voor de uitgerekende datum, dus je zit nog onder de vernix en hebt van die donshaartjes op je lichaam. Maar je bent helemaal compleet en je longen doen het prima. O ja, en je bent een meisje!

01:00 pm: Nadat papa en de verloskundigen alle formaliteiten hebben geregeld (je had zo'n haast dat we achteraf nog allerlei formulieren moesten ondertekenen), zijn we uit het ziekenhuis ontslagen en hebben je naar huis gebracht.

*Gravol is een middel tegen misselijkheid, maar wordt door de verloskundige ook geadviseerd tijdens het eerste stadium van de bevalling omdat het je suf/slaperig kan maken.

De eerste foto's staan op flickr!

Klemvast!

Nee, dat is geen keepers terminologie, al zou dat wel logisch zijn: Nederland heeft vanmorgen met 2-1 gewonnen van Slowakije en is daarmee door naar de kwartfinales van de World Cup!

Tijdens mijn controle vandaag constateerde Kathryn dat jouw hoofd al aardig klem in mijn bekken zat. Dat geloof ik best, want de laatste dagen voel ik steeds meer 'druk' en ook af en toe wat steken in mijn onderlichaam. De pijn in mijn zij kon ze niet verklaren, maar aangezien die niet constant is en ook weer niet al te hevig, zal het wel goed zijn.

Gewicht: 65 kilo

BP: 120/70

Urine: ???

Fundus: 38

Jij:

Hartslag: 140

Ligging: fixed (klemvast zoals ik al zei)

Het gaat dus nog steeds allemaal goed. Mijn urine heb ik niet getest. Waarom? De vergeetachtigheid slaat nu echt goed toe. Ik ging daar met mijn bekertje en teststrip naar het toilet en vergat gewoon compleet om IN het potje te plassen. Wat gespring en een dansje hielpen helaas niet om nieuwe voorraad aan te boren! En ik was ook al vergeten om de juiste envelop (met al mijn medische gegevens) mee te nemen. Ondanks al dit geblunder heb ik nog nooit zo snel weer buiten gestaan!

Volgende week maandag weer, om 13.00 uur bij Kathryn.

Een verrassing met 38 weken

38 weken alweer, wat vliegt de tijd toch. Vanaf nu mag je medisch gezien komen, al heeft mama toch liever dat je nog even wacht tot de kelder klaar is -en dat is hopelijk aan het eind van deze week.

Alles was weer goed met je mama en aangezien we nu het eind van de zwangerschap naderen is mijn bloeddruk weer op het oude (normale) niveau. Even alles op een rijtje:

Gewicht: 65 kilo
BP: 120/80!!!
Urine: goed
Fundus: 37,5

Jouw hartslag: 155 en je beweegt nog steeds vrolijk rond.

Kathryn vertelde dat volgens een van de old wives tales (bakerpraatjes), de hogere hartslag betekent dat je een meisje bent. O ja, en ze denkt dat je geboorte gewicht zwaarder zal zijn dan dat van je broer: Ongeveer 8 pound is de gok, dat komt overeen met ca. 3600 gram (Jesper woog 3290 gram). Dat zou wel ten dele verklaren waarom ik je zo zwaar vind!

Ik vertelde Kathryn nog dat ik de laatste tijd veel last had van mijn stuitje met (gaan) zitten en opstaan en ik verwachtte eigenlijk dat ze zou zeggen dat het kwam door jouw ligging of iets dergelijks en dat het na de bevalling wel over zou gaan. Niet dus: Ik kreeg direct een visitekaartje in mijn handen geduwd van een chiropractor die o.a. gespecialiseerd is in zwangere vrouwen. Ja, dat is dus niets voor mij, al dat gedoe aan mijn lichaam, maar ik heb toch maar een afspraak gemaakt. Eens zien of we de klachten nog voor jouw komst kunnen verminderen.

Toen ik na mijn check-up in het ziekenhuis aankwam (Ik doe daar vrijwilligerswerk op de PR afdeling), hadden de dames een verrassing voor me:

SUPRISE!!!

Baby shower nummer 2! Nu had ik deze wel een beetje verwacht, maar het is toch leuk om te zien dat ze ook voor mij alles uit de kast halen. Mijn hele kantoor was versierd, ik kreeg een tiara op en sjerp om en er stond allerlei lekkers op tafel: Megan en Cindy hadden zelf iets gebakken en er waren de standaard schaal met fruit en (blauwe) tortilla chips met dip. En natuurlijk was er een tas gevuld met kadootjes: een pakje voor jou, een dekentje en ook nog een kaart met een Babiesrus-bon van $100. En misschien nog wel het leukste: Trish had zelf een dekentje/omslagdoek voor je genaaid! Helaas niet in een kleur die ik zelf zou kiezen, maar ik vind het ontzettend lief dat ze dat voor mij/jou heeft gedaan. Ze haastte zich nog wel te zeggen dat ze, als ik dat wil, best nog een dekentje wil maken zodra jij bent geboren (en het dus een roze of blauwe wordt).

Oké, ik heb hier in Canada dan wel geen betaalde baan gevonden, maar ik had het absoluut slechter kunnen treffen!

Babies O'Connor

Ondertussen is Daniëlle bevallen van de tweeling. Afgelopen vrijdag is zij met 38 weken ingeleid in het ziekenhuis van Oakville. Ik moest die dag werken en ze had eerder die week gevraagd of ik nog langskwam. Dus liep ik even na enen de afdeling op. Nog geen Daniëlle op zaal; op naar de verlosafdeling. Dan is het handig dat je je groene vest en badge draagt, want ik werd direct naar kamer 60 verwezen.

En daar lag ze dan, aan het infuus, de weeën weg te blazen die ondertussen al om de twee minuten kwamen. Terwijl ik er was werden de weeën opeens veel sterker; ze pasten niet meer op het grafiekje! Dus ik heb maar snel afscheid genomen van het gezelschap (Mark en haar ouders zaten er ook) en ben naar huis gegaan. Later hoorden we dat nog geen 20 minuten later, met 4 keer persen en een paar minuten verschil, allebei de meisjes gezond ter wereld zijn gekomen. Toen nog even zonder naam, maar ondertussen zijn ze Jessica en Madison genoemd. Vanmiddag was de hele familie al thuis. Nu nog even snel een bezoekje plannen, voor wij zelf aan de beurt zijn!

36 weken, 6 dagen

Zwangere dames met eten tijdens het Family Fun Fest op PJP II
(sorry voor de verhullende kledij)

Eigenlijk zou ik vorige week donderdag een afspraak hebben, maar toen moest Christy een bevalling begeleiden en dus is het doorgeschoven naar vandaag. Dit keer stond de GBS swab (uitstrijkje om te testen voor Groep B streptokokken) op het programma, maar omdat ik me niet zo geweldig voelde en deze verloskundige niet ken, heb ik dat afgewezen. Dat heeft op zich geen serieuze consequenties; mocht ik ten tijde van de bevalling als een risicogeval worden bestempeld (o.a. onverklaarbare koorts, bevalling voor 37 weken, blaasontsteking) dan krijg ik antibiotica toegediend.

Vanaf vorige week krijg ik elke keer een kopie van mijn dossier mee. Dat is fijn, want dan hoef ik alle gegevens niet te onthouden.

Gewicht: 64 kilo, het gaat hard nu :(

BP: 110/60

Urine: trace

Fundus: 36

Jouw hartslag: 152

Je hebt blijkbaar nog steeds voldoende bewegingsruimte, want je gaat alle kanten op - al blijf je wel topsy turvy baby gelukkig! Gisteravond heb ik je even zitten plagen, want ik wilde Jesper laten zien en voelen dat jij beweegt in mijn buik. Nou, dat is gelukt! Al denk ik wel dat je mij vanmorgen hebt terug gepakt, want je lag me toch in een vervelende houding! Het deed gewoon pijn!

Volgende afspraak: woensdag 23 juni om 9.30 am bij Kathryn.

Baby Shower!

Een paar weken geleden had je grote broer het verjaardagsfeestje van Evelyn Croft, toen mama werd benaderd door een paar moeders uit de straat. Ze hadden besloten een baby shower voor ons te organiseren, zo lief! En dat was vanavond. The ladies from Falkland Crescent noemen ze ons huidige en voormalige straatgenoten: Tina, Kristine, Su(prati), Tracy, Rebecca, Gabi en ik natuurlijk.

Het was een gezellig vrouwenavondje met hapjes, (alcoholvrije) drankjes, taart en een paar niet al te gekke spelletjes, zoals "Raad de omvang van Amanda's buik". En wat cadeautjes voor Baby Bekker natuurlijk - ja, die dubbele achternaam blijft toch voor verwarring zorgen, vooral omdat de Canadese vrouw haar meisjesnaam voorop zet (als ze al die van haar man gebruikt).

35 weken

Terwijl er in de kelder hard wordt gewerkt aan een logeerkamer voor alle kraamvisite, mag jouw mama weer op controle bij de verloskundige. Karin's spreekkamer was nog even bezet, dus hebben we alvast afspraken ingepland voor de komende weken - vanaf nu elke week, jippie!

Het wordt zo onderhand steeds lastiger om mijn urine te testen, want ja, ik kan echt niet meer zien waar ik dat potje moeten houden hoor! Dat werd dus een beetje een rommeltje, maar het is uiteindelijk gelukt. Het teststripje begon dit keer wel enigszins te verkleuren, dus heb ik het mee naar binnen genomen om aan Karin te laten zien. Nog niets verontrustends volgens haar: Op mijn status staat bij de datum van vandaag dat ik 'sporen van eiwit' in mijn urine heb. De rest van de onderzoeken was ook goed:

Gewicht: 62 kilo
BP: 108/72
Urine: trace
Fundus: 35

Jij lag vandaag aan mijn linkerkant, nog steeds met je hoofd naar beneden, en reageerde goed op Karin's geknijp! Je hartslag was 144 bpm. We doen het dus prima!

Nog even over de lichamelijk conditie van je mama: Die wordt toch wel steeds wat minder hoor en het warme weer helpt waarschijnlijk ook niet. Ik heb het gevoel dat jij/mijn buik steeds zwaarder wordt en lager gaat hangen en dat voel ik goed aan mijn buikspieren. Misschien toch maar zo'n buikband aanschaffen voor de laatste weken? En sinds ik twee weken geleden verkeerd de deur ben uitgestapt en daarbij mijn enkel heb verzwikt (of iets dergelijks), zit ik elke avond met mijn benen omhoog op de bank; mijn enkel is na een dag lopen ongeveer even dik als mijn kuit. En al is het fijn dat het lijkt alsof ik tijdelijk wat extra vlees op mijn voet heb, het is maar op één voet helaas!

Volgende week donderdag om 2.30 pm zijn we weer van de partij. En gezien mijn vorige late bevalling (met 42 weken, 1 dag) heb ik nu voor de zekerheid een afspraak met een van de andere verloskundigen, Christy, omdat Karin vanaf half juli op vakantie is.