25 Weken, 5 dagen

Met het gesprek met Kathryn over zwangerschapsdiabetes en het beperken van (witte) suiker inname nog vers in mijn achterhoofd, heb ik op de terugweg bij de Monastery een overheerlijke chocolade croissant gekocht! Jammie, ik zou er het liefst nu al aan beginnen, maar hij is voor vanmiddag.

De controle was weer goed:

Ik weeg nu ruim 57 kilo.

BP 112/62

Urine was goed

Fundus: 25 cm

Jij:

Je lag dwars... Ja dat begint nu al: Ik heb af en toe goed last van je en dat moet ik dus nog 3 maanden verduren. Hopelijk weet je je later wat beter te gedragen! Je hartslag was wel snel gevonden en die was goed, zo'n 150 bpm.

Volgende afspraak is over 3 weken, op maandag 19 april om 9:45 am bij Karin.

Verfdrang?!

De geschiedenis herhaalt zich: Net als vijf jaar geleden, ongeveer in dezelfde periode van mijn zwangerschap, sta ik met verfroller en kwast in mijn handen. Probeerde ik toen zo ongeveer het halve huis van een vers laagje te voorzien*, inclusief een leuk streeppatroon in de woonkamer, nu blijft het bij een boekenkast.

Jaren geleden kochten wij bij IKEA (uiteraard) een Leksvik boekenkast in antiek grijs. "Lelijk kleurtje, maar dat zal ik wel eens overschilderen," zei ik toen. Diezelfde kast staat nu al 2 1/2 jaar in 14 delen in de kelder nog grijzer te worden. Typisch vrouwenlogica om hem nu persé in de babykamer te willen hebben - kan er leuk allerlei babyspul in het zicht staan, zonder dat wij gaten in de muur hoeven te boren. Maar ja, dat grijze kleurtje kan dus echt niet.

Gelukkig staan er diverse verfrestjes van het huis in de kelder, waaronder twee blikken Oxford White. Helaas niet allebei in de zijdeglans variant, maar dan gebruiken we de matte verf wel als een soort grondlaag. Met een beetje geluk heb ik dan precies genoeg zijdeglans om de kast af te werken.

En dus was ik deze week regelmatig in mijn oude kloffie in de kelder te vinden. Ja, ook dat riep weer herinneringen op, want 'mijn oude kloffie' paste mooi niet om mijn bijna-6-maanden-buik. Dus net als vijf jaar geleden heb ik maar een broek en shirt opgeofferd. Kinderen zijn duur, zucht!

* We hadden een uitbouw aan onze huiskamer laten maken waardoor de gehele beneden verdieping opnieuw geverfd diende te worden, inclusief kozijnen. Ook was er een zolderkamer gemaakt met Velux-raam, dus nog meer kozijnen. En ach, ik was toch bezig, dus ook de kozijnen en plintjes in de babykamer maar wit geverfd, want dat staat zo lekker fris.

Jesper ziet het licht!

... of beter gezegd: De buik. Je grote broer vroeg vanavond eindelijk waarom ik nu drie bulten heb - Ja, mama's borsten (of "borstels'' zoals hij ze noemt) waren hem al eerder opgevallen. Vervolgens werd mijn shirt opgehesen en mijn buik aandachtig bekeken. Dus ik vroeg hem wat hij daarvan dacht. "Zit daar een baby in?" Ja dus. "Hoe heet jouw baby?" Ik heb uitgelegd dat jij nog geen naam hebt, omdat we niet weten of je een jongetje of meisje bent. En dat je nog een paar maandjes in mama's buik moet groeien.

Jesper denkt wel dat hij jou al kan zien; door mijn navel bijvoorbeeld. Maar wat is er eigenlijk aan de hand met mama's navel? Komt dat door baby's voet? Nou, wie weet, maar zelf denk ik dat ik hem er in december al 'gewoon' heb uitgehoest toen ik zo verkouden was...

Vervolgens kwam de kamerindeling aan de orde. Baby kon wel samen met opa en oma de logeerkamer delen, maar baby mocht ook in Jesper's kleine bed (onderste bed) als 'ie dat wil. Toen ik zei dat jij gewoon in je eigen bedje ging slapen, herinnerde hij zich ineens weer zijn oude ledikantje. Het wiegje, ook wel konijnenhok genoemd door sommigen, kende hij uiteraard niet, maar hij is wel nieuwsgierig en wil het ook direct morgen zien.

Nadat hij je al schaterend wel 20 blaaskusjes heeft gegeven - je weet wel, van die toeterkusjes die volwassenen altijd aan baby's geven op hun buik- kwam het gesprek nog even terug op je naam. Ik zei dat we samen een jongens- en een meisjes naam gaan verzinnen. Jesper's inbreng: "Boertje, da's een leuke naam" (hij noemt op het moment alles boertje). Nou, dat is niet echt een naam waar je iemand zijn hele leven mee wilt opzadelen, dus ik denk dat papa en mama die taak maar op zich nemen.

22 Weken

Het is vandaag mijn tweede check-up bij Kathryn, mijn primary midwive. Afgelopen maand was ze op vakantie en daarom moest ik twee keer achter elkaar naar Karin. Het duurde vandaag niet lang; binnen 30 minuten stond ik alweer buiten.

We hebben eerst de uitslag van de echo besproken. Zoals zij het zei was alles in principe goed. Er was wel een licht plekje op je hart gevonden: Dit kan een teken van Down Syndroom zijn, maar aangezien alle andere symptomen ontbraken, was er volgens haar geen reden voor ongerustheid en hoefde er ook geen aanvullend onderzoek te worden gedaan. Dit schijnt 1 op de 20 keer te worden gevonden en stel dat we een extra echo zouden laten maken (of genetisch onderzoek laten doen), dan is de kans groot dat ze het niet nog eens zien. Daar gaan we dan maar vanuit.

Voor de statistieken:
Ik weeg nu zo'n 56 kilo
BP 110/65, gelukkig een stuk normaler dan de laatste keer
Urine: goed -de uitslagen van het uitgebreide urine-onderzoek waren dit keer wel aangekomen en ook deze waren allemaal negatief; goed dus.
Fundus: 21.5 cm (fundus meten ze hier pas vanaf 20 weken)

Jij:
Het was even zoeken, want je duikelde steeds weg voor de doptone, maar je hartslag was ongeveer 145 bpm. Kathryn zei ook dat ze je tegen de doptone voelde schoppen... Brutaaltje!

Ik heb nog wel melding gemaakt van het feit dat ik sinds een aantal weken een beetje last heb van mijn bekken -last, geen pijn. Haar laconieke reactie daarop: Welcome to the world of second pregnancies! Of zoals Martijn al zo tactisch zei: "Ach, alles is een beetje uitgezakt hè!" En daar kan ik het dus mee doen.

Volgende afspraak: maandag 29 maart 10:00 uur, weer bij Kathryn (ze wil de schade inhalen)