Handig cadeau

Ha! Mijn eerste mama-cadeau heb ik binnen. En wat voor een! Een echte Dyson stofzuiger! Toen ik zeker wist dat ik in verwachting was heb ik jouw papa gechanteerd: Of ik een nieuwe stofzuiger, en dit keer een echt goede graag, of hij mag voortaan zelf op zijn knieën* de bovenverdieping zuigen... Nou, dat was geen moeilijke beslissing voor hem, zoals je begrijpt.

Hij heeft nog wel even de Boxing Day aanbiedingen afgewacht, want een Dyson is nogal aan de prijs: Toch al snel drie keer zo duur als dat apparaat waar ik het nu mee moet doen. Via de site van Futureshop vond hij er eerst een met wat roze erin, maar die was in no-time uitverkocht (online dus, want papa had nu ook weer geen zin om op 2e Kerstdag om 4 uur 's ochtends voor de deur te gaan liggen), maar bij het tweede model was het raak en een paar dagen later werd hij al thuis bezorgd.

We hebben hem direct getest en echt waar, er kwam me toch een berg stof uit ons tapijt! Gewoon vies als je er over nadenkt. Ik had het stofreservoir wel twee keer kunnen legen - als ik op het maximum streepje had gelet tenminste - tijdens het zuigen van alleen de bovenverdieping.

Ja, het was een hele aanschaf, maar zo te zien absoluut elke cent waard. En als we over een tijdje Canada moeten verlaten, dan verkopen we hem gewoon. En waar we daarna ook terecht komen, zeker weten dat ik dan weer een Dyson eis!

*Ja, je leest het goed: Op mijn knieën... Toen wij hier kwamen wonen hebben wij bij The Bay een Europees uitziend model stofzuiger gekocht, m.a.w. niet zo'n log rechtopstaand geval. Hij kostte $130 in de uitverkoop, dus echt niet het goedkoopste model. Al snel bleek dat hij prima was voor gladde vloeren, maar dat hij niets, maar dan ook niets opzoog uit het tapijt. Ja, vast wel stof, maar geen pluisjes, draadjes etc. De zuigkracht leek toch echt wel voldoende, dus misschien lag het aan ons tapijt... Dus heb ik de afgelopen twee jaar regelmatig op mijn knieën met alleen de stang de bovenverdieping gedaan. Ik had toch tijd zat, maar leuk was het niet.

Kijk en vergelijk deel 2: De echo

Aangezien mijn schema bijzonder flexibel (lees: leeg) is, heb ik Martijn een afspraak voor de echo laten maken. Na een paar keer over en weer gesteggel "nee, die dag geen plek, o sorry toch wel, de laatste plek is 3 uur, o nee, ik heb ook nog om half 4 en 4 uur"... konden we diezelfde middag nog terecht. Vandaag dus.


De echo word gemaakt in hetzelfde gebouw als dat waar het gewraakte lab zit. Maar afspraak, dus geen wachttijden; en dat is ook wel prettig als je met een meer dan volle blaas moet komen opdraven! En dat is dan ook direct de enige overeenkomst met het maken van een echo in Nederland. Ik moest in mijn eentje naar binnen "I'll come and get your husband later," ging liggen en de echoscopiste ging aan het werk. En dan bedoel ik dus aan het werk: Het is dat ze mij nodig had om de echo te kunnen maken, maar ik had net zo goed niet aanwezig kunnen zijn in dat donkere hok. Ik kon ook niet meekijken op het scherm.

Na wat een eeuwigheid leek, vroeg ze me hoe mijn man heette en ging hem halen. Nu werd de monitor een beetje gedraaid zodat ik ook iets kon zien en gaf ze een korte beschrijving van wat we op het beeld zagen: "Here's your baby: Head, legs, legs again, oh and here's your picture, have a great day". Ach, we hebben gekregen waar we voor kwamen, namelijk DE foto van Diependaal junior die we willen gebruiken om opa, oma's, ooms en tantes te informeren over jouw komst.

Kijk en vergelijk deel 1: De verloskundige

Het is in Canada niet zo vanzelfsprekend als in Nederland om een verloskundige je zwangerschap en bevalling te laten begeleiden. Het beroep van verloskundige is zelfs nog niet in alle provincies gereguleerd. Ontario was de eerste provincie en zelfs hier is het pas sinds 1994! De meeste vrouwen zien daarom hun huisarts of een gynaecoloog.

Na het nalezen van de website van de Association of Ontario Midwives, was voor mij (ons) de keus makkelijk; de zorg door een verloskundige komt erg overeen met die in Nederland en is zelfs uitgebreider. Zo komen ze 3-4 keer aan huis ná de bevalling en bij gebrek aan kraamzorg vind ik dat wel een prettig idee. Ook hebben ze meer medische bevoegdheden: ze mogen o.a. bevallingen inleiden en een ruggenprik toedienen en als je 'over tijd' bent, zoals ik bij Jesper was, wordt je niet overgedragen aan een vreemde gynaecoloog, maar blijft de zorg in hun handen.

Hier in de regio Halton is welgeteld één verloskundigenpraktijk: 7 verloskundigen en die bedienen Milton, Oakville en West-Mississauga, toch snel zo'n 350.000 inwoners gok ik. Dus toen ik de test had gedaan heb ik direct de praktijk gebeld om me aan te melden. Twee weken later had iedereen zijn agenda's gecheckt en kreeg ik bericht dat ik 'geaccepteerd' was. Vandaag, 10 december om 15.00 uur, was mijn eerste afspraak. Jesper hebben we bij een nieuwsgierige Tamara gedropt en toen was het op naar Speers Road.

Zelfs na twee jaar Canada krijg ik het benauwd als ik zo'n gebouw inloop waar zich een gezondheidsinstelling bevind: Ook dit keer weer kwamen we (Martijn was mee) binnen in een donker, onooglijk kantoorgebouw. Op de eerste verdieping zat de praktijk en dat was gelukkig een prettige verrassing. De muur naar de gang was vervangen door een glazen pui, alles binnen was in een lichte kleur geschilderd en er lag kinderspeelgoed in een hoekje. Er zijn twee verloskundigen aan mij toegewezen die om de beurt de controles doen, zodat de kans groot is dat een van hen ook bij de bevalling aanwezig is (maar het is de bedoeling dat ze er op het moment suprême allebei zijn).

Vandaag was ik bij Katryn McBride, mijn primairy midwive. Na een uitgebreide anamnese nam zij bloed bij me af - geweldig! dat bespaart me twee uur wachten bij het lab- nam mijn bloeddruk (120/75), heb ik me gewogen (51 kg) en toen kwam eindelijk de doptone in zicht. Het is nog vroeg, dus ik verwachtte niets, maar na een paar minuten zoeken hoorden we daar toch een hartslag van 170 bpm. Ik heb het me dus niet ingebeeld! Een echo aan het begin van de zwangerschap is hier niet standaard, maar op ons verzoek werd direct een formulier ingevuld. Al met al dus een positieve ervaring!

Ik voel me niet zo geweldig

Toen ik in verwachting was van jouw grote broer had ik werkelijk nergens last van: Oké, ik viel bijna in slaap tijdens een Golden Earring concert (toch aardig wat decibels) en heb Oud & Nieuw volledig gemist, maar afgezien van die typische vermoeidheid gedurende de eerste drie maanden ging alles perfect.

Nu ik dit schrijf ben ik ongeveer 6 weken en sinds kort weer hondsmoe, maar helaas ook bijna de hele dag door misselijk. Ik heb continue het gevoel dat ik vol zit, maar moet toch zo ongeveer elk uur iets eten omdat ik anders het gevoel heb van mijn stokje te gaan. Helaas smaakt bijna niets me. Toen ik van Jesper in verwachting was vond ik thee, mijn lijfdrank, niet meer te drinken en ook broccoli-bami smaakte me niet. Thee is dit keer ook weer smerig, maar daar blijft het jammer genoeg niet bij. Een cup-a-soupje wil er nog wel eens ingaan en wat ik nu ook regelmatig eet zijn gemberkoekjes tegen de misselijkheid. Ik probeer wel genoeg te eten, al is het vaak met tegenzin, want ja, we hebben de voedingstoffen allebei nodig!

Geheim???

De eerste paar maanden willen wij jouw bestaan nog even voor onszelf houden. Gewoon omdat de kans dat het fout gaat in het begin altijd aanwezig is, maar voornamelijk omdat we het wel leuk vinden samen een geheimpje te hebben. En dat is soms heel moeilijk, bijvoorbeeld toen ik jouw tante Angela aan de telefoon had en haar vroeg hoe het met een zwangere vriendin van haar ging. Die voelt zich dus niet zo lekker; ze is moe, misselijk en moet om het half uur eten. Juist, zo voel ik me dus ook zo ongeveer en dan moet ik me echt inhouden om niet te zeggen: "Ik weet precies hoe ze zich voelt..."

Aan de andere kant lijkt iedereen bij Kuehne & Nagel (papa's werk) wel te ruiken wat er aan de hand is. Martijn krijgt steeds vragen en het zou me niets verbazen als er wat weddenschappen lopen. Maar zelfs als mensen rechtstreeks vragen of ik soms zwanger ben, zeggen we glashard "nee".

Nu doet de bizarre situatie zich voor dat de hoge bazen van KN zich gezamenlijk bezig houden met Martijn's loopbaanplanning: We zitten nu al ruim twee jaar in Canada en dus is het hoog tijd voor een overplaatsing, vinden ze, rond juli zo ongeveer? Dus heeft papa al -op de dag dat ik de test had gedaan- met Jon in Schindellegi moeten bellen om hem in te lichten over jouw komst om dit uit te stellen. En vandaag moest hij in een gesprek met Stefan Kneubuhler (zijn baas), Michael Schimpf (baas Stefan) en Gerard van Kesteren (daar weer baas van) ook weer toelichten waarom hij persé niet aan het begin van de zomer kan verhuizen. De reactie van Stefan K. daarop: "Ik wist het, ik wist het!!"

De top van KN is dus al van jouw komst op de hoogte, maar de familie hebben we nog niets verteld...

Het is officieel

Je hebt gekke ouders. Het eerste gesprek dat we over jouw komst hebben gaat via de mail en verloopt als volgt:

M: Hoe voel je je vandaag? Wat beter als gisteren? Jesper was weer erg vrolijk op school, hij is echt heel trots dat hij nu steeds naar de seniors mag. Toen we zijn schoenen aan deden, hoorde hij al dat de seniors zich gingen opstellen om naar de klas te lopen en hij was helemaal blij. Hij wilde geen ontbijt in de junior room maar ging gelijk klaar staan in de rij om naar de senior room te mogen lopen.
A: Buik wat rustiger. De vermoeidheid sloeg gisteren pas na de lunch toe, dus daar kan ik nog weinig over zeggen. Ela of Karen nog gezien?
M: Karen kwam vragen hoe het ging en heeft gelijk de diagnose gesteld. Moest je beterschap wensen. Het was gezellig en ze hebben lekker gegeten, schijnbaar een heel fijn restaurant.
A: En wat is de diagnose?
M: Baby
A: O werkelijk? Dan ben ik voorlopig nog niet beter.
M: Dus geen groot diner doen op 31 dec?
A: Huh?
M: Dacht aan de vorige keer dat je zwanger was en Oud & Nieuw....
A: O.... Maarreh, zouden we niet eerst zeker moeten weten of ik zwanger ben dan?
M: Da's wel handig ja.
A: Maar goed dat ik een test heb gekocht dan.
M: Kan dat niet gewoon op je werk?
A: Zonder afspraak zeker: En hoe lang had je willen wachten op de uitslag?
M: Je hebt gelijk, daar had ik niet aan gedacht. Kunnen het vanavond wel samen doen. Doe je vandaag de bami met de striploin? Ik weet niet of de andijvie of het vlees eerder op moet.
A: Vandaag de bami, morgenochtend test, morgenavond andijvie. Mee eens?
M: Ja. Ik wil alleen vanavond na de bami nog wat hardlopen in het schema zetten.
A: Vooruit maar weer.

En zo geschiedde. Op donderdagochtend 12 november heb ik voor de tweede keer in mijn leven op een staafje geplast. Na een paar minuten kwam het resultaat:

De nieuwste, digitale, Clearblue test geeft ook een indicatie van het aantal weken