Happy Birthday Julia!

Vers van de pers!

Donderdag 1 juli, Canada Day, om 10.03 am ben jij geboren in Oakville Trafalgar Memorial Hospital. Je weegt 3250 gram (7 pound 2,5 ounce) en bent 52 cm lang. We noemen je Julia Sophie.

***

Het begon midden in de nacht: Rond drie uur werd ik wakker met weeën die eerst om de 15 minuten en toen om de 10 minuten kwamen. "Moeten we straks toch nog iemand gaan wakker bellen", dacht ik. Maar de frequentie nam weer af en mede door de Gravol* viel ik weer in slaap.

06:00 am: Nee, ik heb het me niet verbeeld, het is echt begonnen. Dus toen Martijn wakker werd vertelde ik hem dat hij beter niet met Jesper naar Ontario Place kon gaan vandaag, maar in plaats daarvan een rugzakje moest pakken en Harry en Tamara sms-en dat ze op je grote broer mochten passen.

08:00 am: Tijdens het ontbijt zat ik toch al om de 6 minuten de weeën weg te blazen. We vertelden Jesper dat de baby vandaag zou komen en dat vond hij heel interessant, al snapte hij niet helemaal waarom hij niet bij ons kon blijven.

08.40 am: Even later stond ik mijn tanden te poetsen toen PLONS! mijn vliezen braken. Omdat ik de kleur van het vruchtwater niet helemaal vertrouwde liet ik papa de verloskundige oppiepen. Binnen 10 minuten belde studente Amy terug en ik deed mijn verhaal. Zij heeft daarna overlegd met Kathryn die mij weer belde en zei dat ze binnen 45 minuten thuis zouden langs komen om de situatie te beoordelen. Een begrijpelijke beslissing, ware het niet dat in die korte tijd de weeën opeens korter op elkaar kwamen en veel sterker waren. Dus we vertelden Kathryn dat ik echt geen uur kon wachten en dat we NU naar het ziekenhuis zouden rijden.

09:00 am: We hebben Jesper in de auto geladen, zeiden buurvrouw Tracy gedag en reden naar Lees Lane. Het laatste stukje naar het ziekenhuis heb ik papa de alarmlichten aan laten zetten, door rood laten rijden en auto's laten inhalen waar dat niet mocht. Ik geloof dat hij een beetje nerveus van mij werd, maar jij leek opeens heel veel haast te krijgen: De weeën kwamen nu al om de 3 minuten en waren best heftig.

09:40 am: Aankomst in Oakville Trafalgar Memorial Hospital. De verpleging wees me een verloskamer toe, gaf me een ziekenhuisschort om aan te trekken en informeerde ons dat ze verder niets zouden doen en dat we op de verloskundige(n) moesten wachten. Ik was nog niet halverwege met omkleden toen ik toch overduidelijk persweeën kreeg en papa de verpleging liet halen. Die schrokken toch wel even en gingen snel van alles bij elkaar rapen. Gelukkig kwamen toen Kathryn en Amy en even later ook Karin binnen.

10:03 am: Na vier (of was het vijf?) keer persen ben jij geboren. Zes dagen voor de uitgerekende datum, dus je zit nog onder de vernix en hebt van die donshaartjes op je lichaam. Maar je bent helemaal compleet en je longen doen het prima. O ja, en je bent een meisje!

01:00 pm: Nadat papa en de verloskundigen alle formaliteiten hebben geregeld (je had zo'n haast dat we achteraf nog allerlei formulieren moesten ondertekenen), zijn we uit het ziekenhuis ontslagen en hebben je naar huis gebracht.

*Gravol is een middel tegen misselijkheid, maar wordt door de verloskundige ook geadviseerd tijdens het eerste stadium van de bevalling omdat het je suf/slaperig kan maken.

De eerste foto's staan op flickr!

Klemvast!

Nee, dat is geen keepers terminologie, al zou dat wel logisch zijn: Nederland heeft vanmorgen met 2-1 gewonnen van Slowakije en is daarmee door naar de kwartfinales van de World Cup!

Tijdens mijn controle vandaag constateerde Kathryn dat jouw hoofd al aardig klem in mijn bekken zat. Dat geloof ik best, want de laatste dagen voel ik steeds meer 'druk' en ook af en toe wat steken in mijn onderlichaam. De pijn in mijn zij kon ze niet verklaren, maar aangezien die niet constant is en ook weer niet al te hevig, zal het wel goed zijn.

Gewicht: 65 kilo

BP: 120/70

Urine: ???

Fundus: 38

Jij:

Hartslag: 140

Ligging: fixed (klemvast zoals ik al zei)

Het gaat dus nog steeds allemaal goed. Mijn urine heb ik niet getest. Waarom? De vergeetachtigheid slaat nu echt goed toe. Ik ging daar met mijn bekertje en teststrip naar het toilet en vergat gewoon compleet om IN het potje te plassen. Wat gespring en een dansje hielpen helaas niet om nieuwe voorraad aan te boren! En ik was ook al vergeten om de juiste envelop (met al mijn medische gegevens) mee te nemen. Ondanks al dit geblunder heb ik nog nooit zo snel weer buiten gestaan!

Volgende week maandag weer, om 13.00 uur bij Kathryn.

Een verrassing met 38 weken

38 weken alweer, wat vliegt de tijd toch. Vanaf nu mag je medisch gezien komen, al heeft mama toch liever dat je nog even wacht tot de kelder klaar is -en dat is hopelijk aan het eind van deze week.

Alles was weer goed met je mama en aangezien we nu het eind van de zwangerschap naderen is mijn bloeddruk weer op het oude (normale) niveau. Even alles op een rijtje:

Gewicht: 65 kilo
BP: 120/80!!!
Urine: goed
Fundus: 37,5

Jouw hartslag: 155 en je beweegt nog steeds vrolijk rond.

Kathryn vertelde dat volgens een van de old wives tales (bakerpraatjes), de hogere hartslag betekent dat je een meisje bent. O ja, en ze denkt dat je geboorte gewicht zwaarder zal zijn dan dat van je broer: Ongeveer 8 pound is de gok, dat komt overeen met ca. 3600 gram (Jesper woog 3290 gram). Dat zou wel ten dele verklaren waarom ik je zo zwaar vind!

Ik vertelde Kathryn nog dat ik de laatste tijd veel last had van mijn stuitje met (gaan) zitten en opstaan en ik verwachtte eigenlijk dat ze zou zeggen dat het kwam door jouw ligging of iets dergelijks en dat het na de bevalling wel over zou gaan. Niet dus: Ik kreeg direct een visitekaartje in mijn handen geduwd van een chiropractor die o.a. gespecialiseerd is in zwangere vrouwen. Ja, dat is dus niets voor mij, al dat gedoe aan mijn lichaam, maar ik heb toch maar een afspraak gemaakt. Eens zien of we de klachten nog voor jouw komst kunnen verminderen.

Toen ik na mijn check-up in het ziekenhuis aankwam (Ik doe daar vrijwilligerswerk op de PR afdeling), hadden de dames een verrassing voor me:

SUPRISE!!!

Baby shower nummer 2! Nu had ik deze wel een beetje verwacht, maar het is toch leuk om te zien dat ze ook voor mij alles uit de kast halen. Mijn hele kantoor was versierd, ik kreeg een tiara op en sjerp om en er stond allerlei lekkers op tafel: Megan en Cindy hadden zelf iets gebakken en er waren de standaard schaal met fruit en (blauwe) tortilla chips met dip. En natuurlijk was er een tas gevuld met kadootjes: een pakje voor jou, een dekentje en ook nog een kaart met een Babiesrus-bon van $100. En misschien nog wel het leukste: Trish had zelf een dekentje/omslagdoek voor je genaaid! Helaas niet in een kleur die ik zelf zou kiezen, maar ik vind het ontzettend lief dat ze dat voor mij/jou heeft gedaan. Ze haastte zich nog wel te zeggen dat ze, als ik dat wil, best nog een dekentje wil maken zodra jij bent geboren (en het dus een roze of blauwe wordt).

Oké, ik heb hier in Canada dan wel geen betaalde baan gevonden, maar ik had het absoluut slechter kunnen treffen!

Babies O'Connor

Ondertussen is Daniëlle bevallen van de tweeling. Afgelopen vrijdag is zij met 38 weken ingeleid in het ziekenhuis van Oakville. Ik moest die dag werken en ze had eerder die week gevraagd of ik nog langskwam. Dus liep ik even na enen de afdeling op. Nog geen Daniëlle op zaal; op naar de verlosafdeling. Dan is het handig dat je je groene vest en badge draagt, want ik werd direct naar kamer 60 verwezen.

En daar lag ze dan, aan het infuus, de weeën weg te blazen die ondertussen al om de twee minuten kwamen. Terwijl ik er was werden de weeën opeens veel sterker; ze pasten niet meer op het grafiekje! Dus ik heb maar snel afscheid genomen van het gezelschap (Mark en haar ouders zaten er ook) en ben naar huis gegaan. Later hoorden we dat nog geen 20 minuten later, met 4 keer persen en een paar minuten verschil, allebei de meisjes gezond ter wereld zijn gekomen. Toen nog even zonder naam, maar ondertussen zijn ze Jessica en Madison genoemd. Vanmiddag was de hele familie al thuis. Nu nog even snel een bezoekje plannen, voor wij zelf aan de beurt zijn!

36 weken, 6 dagen

Zwangere dames met eten tijdens het Family Fun Fest op PJP II
(sorry voor de verhullende kledij)

Eigenlijk zou ik vorige week donderdag een afspraak hebben, maar toen moest Christy een bevalling begeleiden en dus is het doorgeschoven naar vandaag. Dit keer stond de GBS swab (uitstrijkje om te testen voor Groep B streptokokken) op het programma, maar omdat ik me niet zo geweldig voelde en deze verloskundige niet ken, heb ik dat afgewezen. Dat heeft op zich geen serieuze consequenties; mocht ik ten tijde van de bevalling als een risicogeval worden bestempeld (o.a. onverklaarbare koorts, bevalling voor 37 weken, blaasontsteking) dan krijg ik antibiotica toegediend.

Vanaf vorige week krijg ik elke keer een kopie van mijn dossier mee. Dat is fijn, want dan hoef ik alle gegevens niet te onthouden.

Gewicht: 64 kilo, het gaat hard nu :(

BP: 110/60

Urine: trace

Fundus: 36

Jouw hartslag: 152

Je hebt blijkbaar nog steeds voldoende bewegingsruimte, want je gaat alle kanten op - al blijf je wel topsy turvy baby gelukkig! Gisteravond heb ik je even zitten plagen, want ik wilde Jesper laten zien en voelen dat jij beweegt in mijn buik. Nou, dat is gelukt! Al denk ik wel dat je mij vanmorgen hebt terug gepakt, want je lag me toch in een vervelende houding! Het deed gewoon pijn!

Volgende afspraak: woensdag 23 juni om 9.30 am bij Kathryn.

Baby Shower!

Een paar weken geleden had je grote broer het verjaardagsfeestje van Evelyn Croft, toen mama werd benaderd door een paar moeders uit de straat. Ze hadden besloten een baby shower voor ons te organiseren, zo lief! En dat was vanavond. The ladies from Falkland Crescent noemen ze ons huidige en voormalige straatgenoten: Tina, Kristine, Su(prati), Tracy, Rebecca, Gabi en ik natuurlijk.

Het was een gezellig vrouwenavondje met hapjes, (alcoholvrije) drankjes, taart en een paar niet al te gekke spelletjes, zoals "Raad de omvang van Amanda's buik". En wat cadeautjes voor Baby Bekker natuurlijk - ja, die dubbele achternaam blijft toch voor verwarring zorgen, vooral omdat de Canadese vrouw haar meisjesnaam voorop zet (als ze al die van haar man gebruikt).

35 weken

Terwijl er in de kelder hard wordt gewerkt aan een logeerkamer voor alle kraamvisite, mag jouw mama weer op controle bij de verloskundige. Karin's spreekkamer was nog even bezet, dus hebben we alvast afspraken ingepland voor de komende weken - vanaf nu elke week, jippie!

Het wordt zo onderhand steeds lastiger om mijn urine te testen, want ja, ik kan echt niet meer zien waar ik dat potje moeten houden hoor! Dat werd dus een beetje een rommeltje, maar het is uiteindelijk gelukt. Het teststripje begon dit keer wel enigszins te verkleuren, dus heb ik het mee naar binnen genomen om aan Karin te laten zien. Nog niets verontrustends volgens haar: Op mijn status staat bij de datum van vandaag dat ik 'sporen van eiwit' in mijn urine heb. De rest van de onderzoeken was ook goed:

Gewicht: 62 kilo
BP: 108/72
Urine: trace
Fundus: 35

Jij lag vandaag aan mijn linkerkant, nog steeds met je hoofd naar beneden, en reageerde goed op Karin's geknijp! Je hartslag was 144 bpm. We doen het dus prima!

Nog even over de lichamelijk conditie van je mama: Die wordt toch wel steeds wat minder hoor en het warme weer helpt waarschijnlijk ook niet. Ik heb het gevoel dat jij/mijn buik steeds zwaarder wordt en lager gaat hangen en dat voel ik goed aan mijn buikspieren. Misschien toch maar zo'n buikband aanschaffen voor de laatste weken? En sinds ik twee weken geleden verkeerd de deur ben uitgestapt en daarbij mijn enkel heb verzwikt (of iets dergelijks), zit ik elke avond met mijn benen omhoog op de bank; mijn enkel is na een dag lopen ongeveer even dik als mijn kuit. En al is het fijn dat het lijkt alsof ik tijdelijk wat extra vlees op mijn voet heb, het is maar op één voet helaas!

Volgende week donderdag om 2.30 pm zijn we weer van de partij. En gezien mijn vorige late bevalling (met 42 weken, 1 dag) heb ik nu voor de zekerheid een afspraak met een van de andere verloskundigen, Christy, omdat Karin vanaf half juli op vakantie is.

32 weken, 5 dagen

Het gaat opschieten nu, maar niet hard genoeg wat mij betreft. Ik heb echt het gevoel alsof ik een bowlingbal meezeul - en dan niet zo'n licht kinderballetje helaas! Ik voel me een tientonner, ben buiten adem als ik de trap oploop, kortom: Ik zal blij zijn als het erop zit. Een voordeel toch: Ik zie er niet uit als een tientonner! Al kan dat natuurlijk best nog komen, want jij schijnt nu zo'n 200 gram per week aan te komen.

De controle vandaag was weer kort maar krachtig. Karin heeft een nieuwe student: Amy, leuke meid. We hebben het alleen even over een test voor Groep B Streptokokken bacterie gehad en wat er gebeurt als ik daar positief voor blijk te zijn (antibiotica tijdens bevalling om te voorkomen dat jij wordt besmet). En mocht jij, net als je grote broer Jesper, geen haast hebben met ter wereld komen, wat we dan doen. Aangezien Karin vanaf 14 juli met vakantie is en Kathryn om de week weekenddienst heeft, zullen we waarschijnlijk al vanaf week 39/40 weken proberen het proces te bespoedigen.

Nog even de cijfertjes:

• BP: 98/58
• Fundus: 32 cm
• Gewicht: ruim 60 kg
• Urine: goed
• Bloeduitslag van 2 weken geleden: ook goed, alleen een beetje weinig witte bloedcellen, maar nog binnen de grenzen

Jij: sterke hartslag (Amy vergat het aantal bpm te zeggen en ik vergat het te vragen)

Volgende controle: woensdag 2 juni om 10.30 uur.

Publiek bezit

Meestal vraagt men aan je of je het goed vindt als ze je buik aanraken. Dat geldt niet voor deze doelgroep! Ik ging vanmiddag Jesper ophalen bij Little Kids en voor ik het wist werd ik betast door een meute kleuters: Het begon met alleen meisjes, maar al snel durfden een paar jongetjes ook. Toen Jesper zag wat zijn vriendjes allemaal met zijn moeder deden, kwam hij snel te hulp. Mijn redder! Maar nee hoor, dat had ik even verkeerd ingeschat, want uiteraard moest iedereen ook zien hoe de buik er ONDER mama's t-shirt uitzag!

Met t-shirt omhoog, was duidelijk te zien dat mijn navel wel erg raar was, dus daar is ook even flink in geprikt. Ondertussen stond ik daar een beetje in dubio: Snel mijn t-shirt weer goed doen en het hele spul gebieden van mij af te blijven, of ze maar even hun gang laten gaan, want het was natuurlijk wel grappig en helemaal niet slecht bedoeld...

Nu is mijn buik wel vaker onderwerp van gesprek, of beter gezegd verwondering. Hoe vaak ik (lees: De buik) al niet schattig ben genoemd: "Oh, look at you! You look so cute!" Zo ondertussen word ik er wel een beetje simpel van, want ik voel me helemaal niet cute. Mijn neutrale houding (Pilates) ben ik ook allang kwijt.

Voor het geval dat ...

... je stiekem een meisje bent, heeft mama toch maar iets roze gekocht bij de Gap. Als het aan Jesper ligt gebruiken we deze kleertjes niet, want die wil een broertje. En al kan Jesper het heel goed vinden met alle meisjes uit de straat, hij is heel stellig: Het moet een baby brother worden.

Voor een jongetje hebben we voorlopig kleding genoeg. Over afdankertjes zeuren doe je toch voorlopig niet. Het roze spul kan dan naar de o'Connor tweeling.

Even afwachten nog!

30 weken, 5 dagen

Het was alweer tijd voor onze check-up! Dus ik heb mijn slaperige lichaam van de bank gehesen en ben in een kokende auto gestapt. Het is buiten 25 graden!

Mama's statistieken, voor de geïnteresseerden onder ons, waren weer goed.
Gewicht: 59 kilo
BP: 118/66 jippie, eindelijk een beetje normaal!
Urine: goed en goed
Fundus: 30,5 cm

Kathryn kon je goed voelen. Je lag in je 'normale houding': hoofd beneden, rug en billen fijn tegen mama's rechterkant genesteld. Je hartslag was dus ook makkelijk te vinden en duidelijk te horen met ca. 150 bpm.

Mijn bloed is afgenomen (2 buisjes) om mijn ijzergehalte te testen en Kathryn informeerde me dat ze zelfs tijdens de bevalling bloed afnemen. Ik vraag me af of dat wel volgens het Internationale Verdrag voor de Mensenrechten is. Het klinkt namelijk verdacht veel als foltering! Gelukkig voor hen heb ik nooit een probleem gehad met bloedprikken.

Verder geen bijzonderheden. Ik heb vroeg nog welke formula (babymelk-poeder) ze gebruiken in OTMH, maar dat wist ze niet zeker. Het komt natuurlijk ook niet al te vaak voor dat een moeder er vanaf dag 1 voor kiest om geen borstvoeding te geven. De situatie is hier niet zo erg als in Nederland, waar ze (0verheid en zorgverleners) je echt een schuldgevoel proberen aan te praten, maar het is niet de standaard.

Toegegeven, mijn beweegredenen om geen borstvoeding te geven waren/zijn nogal egoïstisch, maar voor mij zwaarwegend genoeg om niet toe te geven aan de druk van buitenaf. Goed, dan toch de verdediging maar even op een rijtje:
1. Ik wil zo snel mogelijk van mijn G-cup af. Voor de heren onder jullie: Nee, dat is absoluut niet sexy, maar vooral erg ongemakkelijk, soms zelfs pijnlijk en past totaal niet bij mijn postuur.
2. Ik heb mijn slaap nodig! En aangezien het bewezen is dat fles-kinderen sneller/langer doorslapen...
3. Samenhangend met punt 2: Iedereen kan jou nu een flesje geven, zo leuk voor familie en vrienden! Natuurlijk, als je kolft is die mogelijkheid er ook, maar dan ben ik helemaal zo'n melkfabriek. Met een beetje pech ben je 6-8 uur per dag kwijt aan borstvoeding geven en dan zou je tussendoor ook nog moeten kolven? Nee, dank u vriendelijk!

Dus egoïstisch? Absoluut! Maar je zal er heus niets aan overhouden. Je broer Jesper is er ook groot mee geworden. En een vrolijke, uitgeruste moeder is ook heel wat waard!

Volgende afspraak: maandag 17 mei, same time, same place, maar weer bij Karin.

Bijna 29 weken

Martijn had vandaag een dag vrij genomen, dus zijn we samen naar de verloskundige gegaan. Kon hij tenminste kennis maken met midwife nr. 2, Karin. Het was een bliksembezoek: Wij hadden geen vragen, zij had geen bijzonderheden (bloedonderzoek is toch pas volgende keer), dus alleen de statistieken zijn bijgewerkt.

Ik
Urine: goed, geen eiwitten of glucose te bekennen
Gewicht: 58 kilo
Bloeddruk: 90/52
Fundus: 29 - volgens het boekje!

Ik dacht nog even dat ik haar verkeerd verstond toen ze me mijn bloeddruk vertelde, maar bovenstaande cijfers kloppen toch echt. Nou ja, zolang ik niet duizelig ofzo ben, zal het wel goed zijn.

Jij
Je was erg rustig. Karin probeerde erachter te komen waar je hoofd en billen lagen, maar je wilde maar niet schoppen om haar te helpen. Je hartslag was niet zo heel duidelijk te horen, maar wel goed: 150 bpm.

Volgende controle: maandag 3 mei om 13.45 uur.

Even gluren!

Gewoon, omdat het leuk is èn omdat we later geen scheve gezichten willen, hebben we vandaag een 3D Echo laten maken. Maar hoe leg je dat concept aan een kleuter uit? "We gaan vandaag naar de baby kijken". Bedenkelijke blik, want dat duurde toch nog even? Volgende poging: "We gaan vandaag naar de baby kijken in mama's buik, met een soort camera en dan kunnen we het op TV zien". Juist. Eerst zien, dan geloven.

Het kantoor van 3D Baby Vision zit op 1400 Cornwall Road, een nieuwer plaza met bijna alleen maar gezondheidsinstellingen. We kregen er een beetje een Hof van Hoornwijck-gevoel bij; erg on-Canadees. Het bedrijf zelf zag er strak uit en de kamer waar de echo werd uitgevoerd was bijna luxe te noemen met leren fauteuils voor de kijkers en een 42"plasma TV voor DE voorstelling.

Helaas, dankzij onze erg Nederlandse achternaam en dito accent, is de naam Diependaal niet goed overgekomen tijdens het telefoongesprek en verbasterd tot BIATENDALL. Dus als je die term tegenkomt op de geprinte foto's, foto-CD of DVD, dat is je achternaam!

De kwaliteit van de opnames is niet al te best: Dat komt doordat de placenta aan de voorkant ligt en die zorgt voor 'storing' - het is gewoon weer een laag waar ze doorheen moeten turen. Jij was net als je grote broer niet echt fotogeniek: Had hij als een soort foetale Zorro de navelstreng voor zijn ogen zweven, jij lag met je gezicht zo ongeveer ín de placenta en bewoog continue je linkervoet door het beeld. Je maakte het dus niet erg makkelijk voor Jesper om hier een baby in te herkennen. Dus toen we hem na afloop vroegen wat hij er van vond, zei hij: "Leuk ... Leuk, maar gek."

25 Weken, 5 dagen

Met het gesprek met Kathryn over zwangerschapsdiabetes en het beperken van (witte) suiker inname nog vers in mijn achterhoofd, heb ik op de terugweg bij de Monastery een overheerlijke chocolade croissant gekocht! Jammie, ik zou er het liefst nu al aan beginnen, maar hij is voor vanmiddag.

De controle was weer goed:

Ik weeg nu ruim 57 kilo.

BP 112/62

Urine was goed

Fundus: 25 cm

Jij:

Je lag dwars... Ja dat begint nu al: Ik heb af en toe goed last van je en dat moet ik dus nog 3 maanden verduren. Hopelijk weet je je later wat beter te gedragen! Je hartslag was wel snel gevonden en die was goed, zo'n 150 bpm.

Volgende afspraak is over 3 weken, op maandag 19 april om 9:45 am bij Karin.

Verfdrang?!

De geschiedenis herhaalt zich: Net als vijf jaar geleden, ongeveer in dezelfde periode van mijn zwangerschap, sta ik met verfroller en kwast in mijn handen. Probeerde ik toen zo ongeveer het halve huis van een vers laagje te voorzien*, inclusief een leuk streeppatroon in de woonkamer, nu blijft het bij een boekenkast.

Jaren geleden kochten wij bij IKEA (uiteraard) een Leksvik boekenkast in antiek grijs. "Lelijk kleurtje, maar dat zal ik wel eens overschilderen," zei ik toen. Diezelfde kast staat nu al 2 1/2 jaar in 14 delen in de kelder nog grijzer te worden. Typisch vrouwenlogica om hem nu persé in de babykamer te willen hebben - kan er leuk allerlei babyspul in het zicht staan, zonder dat wij gaten in de muur hoeven te boren. Maar ja, dat grijze kleurtje kan dus echt niet.

Gelukkig staan er diverse verfrestjes van het huis in de kelder, waaronder twee blikken Oxford White. Helaas niet allebei in de zijdeglans variant, maar dan gebruiken we de matte verf wel als een soort grondlaag. Met een beetje geluk heb ik dan precies genoeg zijdeglans om de kast af te werken.

En dus was ik deze week regelmatig in mijn oude kloffie in de kelder te vinden. Ja, ook dat riep weer herinneringen op, want 'mijn oude kloffie' paste mooi niet om mijn bijna-6-maanden-buik. Dus net als vijf jaar geleden heb ik maar een broek en shirt opgeofferd. Kinderen zijn duur, zucht!

* We hadden een uitbouw aan onze huiskamer laten maken waardoor de gehele beneden verdieping opnieuw geverfd diende te worden, inclusief kozijnen. Ook was er een zolderkamer gemaakt met Velux-raam, dus nog meer kozijnen. En ach, ik was toch bezig, dus ook de kozijnen en plintjes in de babykamer maar wit geverfd, want dat staat zo lekker fris.

Jesper ziet het licht!

... of beter gezegd: De buik. Je grote broer vroeg vanavond eindelijk waarom ik nu drie bulten heb - Ja, mama's borsten (of "borstels'' zoals hij ze noemt) waren hem al eerder opgevallen. Vervolgens werd mijn shirt opgehesen en mijn buik aandachtig bekeken. Dus ik vroeg hem wat hij daarvan dacht. "Zit daar een baby in?" Ja dus. "Hoe heet jouw baby?" Ik heb uitgelegd dat jij nog geen naam hebt, omdat we niet weten of je een jongetje of meisje bent. En dat je nog een paar maandjes in mama's buik moet groeien.

Jesper denkt wel dat hij jou al kan zien; door mijn navel bijvoorbeeld. Maar wat is er eigenlijk aan de hand met mama's navel? Komt dat door baby's voet? Nou, wie weet, maar zelf denk ik dat ik hem er in december al 'gewoon' heb uitgehoest toen ik zo verkouden was...

Vervolgens kwam de kamerindeling aan de orde. Baby kon wel samen met opa en oma de logeerkamer delen, maar baby mocht ook in Jesper's kleine bed (onderste bed) als 'ie dat wil. Toen ik zei dat jij gewoon in je eigen bedje ging slapen, herinnerde hij zich ineens weer zijn oude ledikantje. Het wiegje, ook wel konijnenhok genoemd door sommigen, kende hij uiteraard niet, maar hij is wel nieuwsgierig en wil het ook direct morgen zien.

Nadat hij je al schaterend wel 20 blaaskusjes heeft gegeven - je weet wel, van die toeterkusjes die volwassenen altijd aan baby's geven op hun buik- kwam het gesprek nog even terug op je naam. Ik zei dat we samen een jongens- en een meisjes naam gaan verzinnen. Jesper's inbreng: "Boertje, da's een leuke naam" (hij noemt op het moment alles boertje). Nou, dat is niet echt een naam waar je iemand zijn hele leven mee wilt opzadelen, dus ik denk dat papa en mama die taak maar op zich nemen.

22 Weken

Het is vandaag mijn tweede check-up bij Kathryn, mijn primary midwive. Afgelopen maand was ze op vakantie en daarom moest ik twee keer achter elkaar naar Karin. Het duurde vandaag niet lang; binnen 30 minuten stond ik alweer buiten.

We hebben eerst de uitslag van de echo besproken. Zoals zij het zei was alles in principe goed. Er was wel een licht plekje op je hart gevonden: Dit kan een teken van Down Syndroom zijn, maar aangezien alle andere symptomen ontbraken, was er volgens haar geen reden voor ongerustheid en hoefde er ook geen aanvullend onderzoek te worden gedaan. Dit schijnt 1 op de 20 keer te worden gevonden en stel dat we een extra echo zouden laten maken (of genetisch onderzoek laten doen), dan is de kans groot dat ze het niet nog eens zien. Daar gaan we dan maar vanuit.

Voor de statistieken:
Ik weeg nu zo'n 56 kilo
BP 110/65, gelukkig een stuk normaler dan de laatste keer
Urine: goed -de uitslagen van het uitgebreide urine-onderzoek waren dit keer wel aangekomen en ook deze waren allemaal negatief; goed dus.
Fundus: 21.5 cm (fundus meten ze hier pas vanaf 20 weken)

Jij:
Het was even zoeken, want je duikelde steeds weg voor de doptone, maar je hartslag was ongeveer 145 bpm. Kathryn zei ook dat ze je tegen de doptone voelde schoppen... Brutaaltje!

Ik heb nog wel melding gemaakt van het feit dat ik sinds een aantal weken een beetje last heb van mijn bekken -last, geen pijn. Haar laconieke reactie daarop: Welcome to the world of second pregnancies! Of zoals Martijn al zo tactisch zei: "Ach, alles is een beetje uitgezakt hè!" En daar kan ik het dus mee doen.

Volgende afspraak: maandag 29 maart 10:00 uur, weer bij Kathryn (ze wil de schade inhalen)

20 weken echo

Wat een verschil! Het blijkt nu dat de laborant/echoscopiste toch wel kan praten; ze heeft de schade van vorige keer zelfs ingehaald. Van de Olympische Spelen -" Doen jullie ook aan speed skaten- tot een verhandeling over de monarchie en weer terug naar de Spelen waar onze prins en zijn gezin aanwezig is (dat was dan weer mijn inbreng).

Na wat een eeuwigheid leek werd Martijn er weer bij gehaald en kon 'de show beginnen'. Je was lekker druk en lag geen seconde stil. Je mond ging continue open (en weer dicht) en al je handjes en voetjes bewogen er lustig op los. Van een handje konden we zien dat er vijf vingertjes aan zaten; de rest van de ledematen leek ook voldoende vingers/tenen te hebben. Je hartje was compleet, je gehemelte gesloten, rug zag er goed uit etc. Je bracht nog even je tenen naar je mond en we hebben je zelfs recht in je gezicht kunnen kijken, al weet ik niet of dat nu een aanrader was... (no offense)

Of je een jongen of meisje bent, hebben we ons niet laten vertellen; het leven heeft al zo weinig verrassingen!

Ik heb nog gevraagd wat de reden is dat de echtgenoot er pas later bij mag komen, maar daar kon ze eigenlijk geen goed antwoord op geven. Ze zijn het zo gewend.

Buikfoto

Op veler verzoek: een foto van de baby Bump met 19 weken. Zoals je ziet komt de buik de borsten al voorbij; toch een hele prestatie in mijn geval...

18 weken check up

"Oh, je krijgt al een aardige bump'', zei verloskundige Karin toen ik binnen kwam. Zo heet dat hier: een Baby Bump. En inderdaad, ik kan het niet echt meer verstoppen en al past al mijn gewone kleding nog wel, het gaat er toch allemaal wat minder charmant uitzien. Vandaar dat ik vorige week maar even bij Thyme Maternity ben gaan shoppen voor wat shirts/truien met lange mouwen.

De status van vandaag:

• 18 weken zwanger, dus bijna op de helft (!)
• Geen glucose of proteïne in mijn urine*
• 55 kilo
  
• BP 92/60 best laag voor mijn doen, maar niet zorgwekkend
  
• Jouw hartslag is 160 bpm

Alles goed dus! Volgende afspraak: woensdag 3 maart, 13.30 uur.

* Ik moet bij elk bezoek aan de verloskundige mijn urine testen op de aanwezigheid van glucose en/of proteïne. Dat doe ik met behulp van een urine test strip, net zoiets als een pH tester. Snel en pijnloos. Mijn uitgebreide urine onderzoek, dat nakijkt of ik bijvoorbeeld een urineweg-infectie heb (wat een voortijdige bevalling op kan wekken heb ik vernomen), moet opnieuw: Het lab is mijn potje kwijtgeraakt...

Verloskundige II

Ik ben ondertussen ruim 14 weken en het is tijd voor mijn tweede bezoek aan de verloskundige. Vandaag heb ik een afspraak met Karin. Als alles volgens plan gaat, wordt zij door Kathryn gebeld zodra het echte werk begint en begeleiden zij met z'n tweeën de bevalling.

Alle resultaten van mijn bloedonderzoek zijn binnen; ik heb geen enge ziektes onder de leden en verder ziet alles er goed uit (zelfs geen ijzertekort). De echo vertoonde ook geen bijzonderheden en ik heb direct een verwijsbrief voor de 20 weken echo meegekregen die blijkbaar veel uitgebreider is - met andere woorden: met een beetje pech lig ik nog langer voor Jan L.. in dat hok. Maar, zei Karin, kwalitatief is deze echoscopiste beter dan anderen en haar rapportage is veel uitgebreider. Nou ja, dat is natuurlijk belangrijker dan een gezellig kletspraatje, toch?

Karin en studente Lynne hebben kort mijn medische geschiedenis door genomen en gedrieën stonden wij af en toe verbaasd over de verschillen tussen de begeleiding van aanstaande moeders hier en in Nederland. Zo krijg je hier bijvoorbeeld als je eenmaal de 40 weken voorbij bent, om de drie (!) dagen een onderzoek inclusief echo om te bepalen of het nog wel veilig is langer door te lopen. Dit is vooral interessant om te horen nu in Nederland de discussie gaande is over de oorzaak van de hoge kindersterfte en of dat te wijten is aan de (gemakzuchtige) begeleiding tijdens de zwangerschap.

Vervolgens ben ik nog even doorgezaagd over ons (gebrek aan) sociaal vangnet in Canada aangezien wij hier geen familie hebben. Vrienden/kennissen genoeg waar we vast wel een beroep op kunnen doen, als ze het tenminste niet te druk hebben met werk en/of kinderen. En dat vertelde ik haar dus ook. Ik geloof niet dat ze ons als risico-geval heeft bestempeld.

Ik ben vandaag in ieder geval weer helemaal nagekeken: bloeddruk (120/80), hart, longen, schildklieren en zelf een borstonderzoek behoorde tot de mogelijkheden. Of mijn urine (die ik vandaag moest inleveren) soms ook gecontroleerd moest worden op syfilis en chlamydia? O ja, en na de bevalling kan ik ook nog een uitstrijkje krijgen (want dat moet hier elk jaar). Gewicht: 52.5 kg.

Jouw hartslag is ten slotte ook nog beluisterd en die was goed (150 bpm). We zijn dus weer door de APK. Volgende afspraak: woensdag 3 februari.